حسین قهارپور

تمام یکطرفه ها برایم جاده شده اند...
که خودم را دور بزنم...
با کفش هایی از خاطرات، به وسعتِ عاشقانه های بی تکرار، ولی به عمقِ پوشالیِ یک حادثه...
خاطراتی که مرورم می کنند...
و سنگفرش هایی که خسته اند از شمارشِ قدم هایم...
آرزویم این بود که تو از تمامِ همیشگی هایت، هنوز باشی...
و چه تلخ است باورِ تکرار نشدنیِ عمر...
من اکنون، چاله های خیابان را حفظ کرده ام و تو،
نقاشیِ ماهیِ هفت سینِ زندگی ات را...
دو و چهارِ آبانیِ من ازبینِ تمامِ سه شنبه های بی فرجام، مالِ تو...
فقط کاش از تمامِ دونفره ای های پُر ابهام، یادت میماند...
که چیزی که هنوز یاد نگرفته ام، شِناست...
به اندازه ی تمامِ آستین های خیس...
بدهکاری...
«ح.ق»

دلتنگی هایم را باخودم زمزمه میکنم/شادی هایم را برای تو میگذارم/
باید مثلِ من باشی/تا بدانی در نگاهِ حزن الودم/
یک نفر همیشه ترا فریاد میکند/ و نبودنت را در چار جوبِ خیال/
روزی هزار بار به تصویر می کشد
......................................شهلاشقاقی(توتیا)

یا رب این خسته میازار به بازار دگر
ساغری نوش نکن باز به آزار دگر

شاهدم کرده ای برچرخش این چرخ نگون
نغمه ای ساز نکن باز به آواز دگر

حسین قهار پور

مگر می شود ننوشت؟! من باشم، شب باشد و پچ پچِ کلی حرف های بی مخاطب...!!! باید نوشت تا جنونِ این ذهنِ باران خورده، از هق هقِ تلخِ خیالِ همیشه خیس، خالی شود... یک روزی دل تو هم برای دریا زدن تنگ می شود و آنجا، من میمانم و خاطراتِ پهلو گرفته، که شوق رسیدن هم تکانش نمیدهد... برای منِ در تو تنها شده، راهی نمانده جز به خوردِ عکس ها رفتن، ناشناس شدن در حافظه ای که «دُچارَت» شده، کوچک شدن در فاصله ای که امتدادم می دهد.... باید به سایه ی خودم خو کنم، که دلش از پلک های پر سوالم سنگین تر است... باید بروم، اما، دستی که در موهای تو سفر کرده، به هیچ چمدانی نمی رود... راهم را، روی برگ برگِ این چندمین روز از پاییزیِ هوایت، میان سنگفرشِ واژه های تمامِ شعر های بی فرجام، گم می کنم... من پروازم را امشب، با یک کبوترِ بی پرِ لالِ نبودنت، تا بلندای تمامِ دلبستگی هایم آغاز کردم، برای آن احساس عمیقی که در گردبادِ خاطرات، به روی ثانیه های خسته ی منتظر، پَرپَر میزند، برای چشمانی که به راهت بارانی اند، عیدی چه آوردی؟؟! آری، بهارِ من، خیسِ خاطرات، لبریزِ تولّدی نو شده... تولد پروانه هایی، که پریروزِ پیلگیِ خود را، فراموش کرده اند... هفت سینِ من اینجا، سوختن در لحظه لحظه هایی است که مرورت می کنند... عیدت مبارک باشد امّا من، بی شنیدنِ لالایی ات اینجا به خواب رفته ام... «ح.ق»

این روزهای لعنتی
..............................
این روز ها مرگ زوزه میکشد
عشق خفته
انسانیت مرده
عزراییل همان سیاست است
جان می ستاند و مغرور میگذرد
قلبم ساعت وار، گذر درناکِ زندگی را
به دیوار میخکوب میکند
استعمار،استبداد،استسمار
گوشِ فلک کر شده
دیگر نمی شنود
انسان چقدر غریب است
در مقابلِ ابزار خود ساخته
و مرگ، مرگ ،مرگ...............
همیشه فاتحِ میدان
بیزارم از این جنگهایِ تکراری
لعنت بر این روزهای بی پایان
افتخارِ هر ملت
تعدادِ جنگهای دولت
چه فخریست این حقیر،این انسان؟
بر تارَک جهان
کین گونه میتازد وُ دِرو میکند
«باز باران» «ازدحامِ کوچه ی خوشبخت»
و،فقط تنهایی ،شیون از دردِ بشر
شرم از دیدنِ خود
آندر آن آیینه ی رسوایی
مرگ بر اینهمه خود خواهی وُ بی پروایی