بودم !

بزن مطرب که امشب ناله دارم
ز عالم شکوه بی اندازه دارم

بزن مطرب که سازم سوز نی شد
دل شوریده ام ، شوریده تر شد

رخ بنما یار من، پرده تو بر هم بزن
زان چه که داری نهان، یک نظرم کن اعیان

زیر و زبر کن مرا، از خود به در کن مرا
دیده جانم بده ، تا که ببینم تو را

بی محابا نوشتن ، خواندن ..
فریاد زدن ، سکوت کردن ، اشک ریختن ...
این همه فعل را به حرکت در اوردن ..
آنهم فقط برای لحظه ای توقف نکردن ...
و یا حتی پشت سر خود را از آینه نگاه نکردن ..
چه میکنیم که اینگونه هنرمند شدیم ..
بازی گرفتن فعل ها در خود خواهی محض ..
شاید خبر نداریم افعال فقط بخاطر من و تو به حرکت در نمی ایند .....

غصه نخور کنار آمده ام با نبودنت...

خیلی که دلم بگیرد ، گریه می کنم

عشق موهای کوتاهم بود

که آب و تاب میخورد

و راه مدرسه که با تو طول می کشید
ناظمی بود با ترکه ای در دست
و دست های من
که برای تو سرخ میشدعشق معلم ریاضی بود
معلم هنر...
کتاب خارجه ای بود
و خودکاری که زیر تمام حروف اول نامت خط می کشید
زنگ تفریحی بود
که سر کلاس میماندم
و با گچ قرمز
در دل تخته سیاه مینوشتم:
دوستت دارم

من
تنها مرد عاشقی هستم
که عشق را
از عصر حجر به ارث برده است،
هیچوقت در برابر عشق
بزدل نبوده ام
و از زندگی گیاهی بیزارم
اما
نمی دانم چرا
در این عصر مرد سالار
زور بازوهایم
به جاذبه ی گونه های تو
نمی رسد...(( حسین نوروزی))